Можна прапіць, прагуляць маладыя гады,
Быццам ня выйсьці з начной, нібы дым, цемнаты,
І там застацца, нібыта ў скляпеньні схавацца
Ад сакавіцкага сонца, якому ўсьміхацца
Над пачарнелым, задымленым сьнегам і сьветам...
Добра на сьвеце, напэўна, цяпер зь пісталетам,
Толькі навошта п’яному яшчэ й пісталет,
Хопіць таго, што хадзіў тут са зброяй твой дзед
І на вайне, і пасьля без вайны, малады,
Быццам бы выйсьця шукаў, як з агню, зь цемнаты.
Можна прапіць, прагуляць маладыя гады
І анічога ў жыцьці для жыцьця не зрабіць,
Можна сябе нізашто, як сабаку, забіць,
Каб пасьмяяцца пасьпелі былыя сябры,
Покуль і самі ня леглі ў зямлю без пары.
Можна прапіць, прагуляць залатыя гады...
І што тады?..
|
|
